Sofie Meijer
Mijn weg
Wat is mijn opdracht in dit leven? Wat heb ik hier te doen? Deze vraagt blijft maar op mijn netvlies staan en in 2015 besluit ik antwoord te gaan zoeken. Ik stel de vraag aan mijn healer die mij doorverwijst naar een goede vriend van hem, Jan Bartelsman. Jan duidt mijn horoscoop en geeft antwoord op mijn vraag.
Hij geeft aan dat mijn opdracht in dit leven is overgave aan de kosmos, werken met mijn gevoeligheid voor energie, authentiek zijn, bestaansrecht en lichaamsbewustzijn creëren.
Hij adviseert mij ook wat ik kan gaan doen om dit proces te ondersteunen. Op de lijst die ik meekrijg staan allemaal dingen die nieuw zijn voor mij.
Thuis neem ik mij voor om met het meest concrete onderwerp te starten; rebalancing.
Rebalancing zou volgens Jan ervoor zorgen dat mijn lichaam zou kunnen ontladen waardoor er ruimte komt.
Ik pak mijn computer om te googelen wat rebalancing eigenlijk is. Mijn computer blijft steeds steken op Open dag Sidderburen. Wat ik ook probeer, meer informatie krijg ik niet. Dit is een teken denk ik en ik trek de stoute schoenen aan naar Sidderburen.
Op de open dag zie ik mensen knuffelen met elkaar en voel ik een veld van liefde. Ze lijken wel allemaal familie, denk ik. Ik kom uit een koud nest met veel agressie en weinig tot geen contact met mijn familie. Kan ik een nieuwe familie krijgen?
Voordat ik het weet, heb ik me ingeschreven voor de zomerworkshop.
Deze vier dagen zijn een warm bad. Het ontspant om samen met de groep op ontdekking te gaan naar je eigen lichaam. Ik kijk mijn ogen uit: ik ontdek dat mijn lichaam een eigen wil heeft, zelf kan aangeven hoe het wil bewegen.
Ik merk hoe fijn mijn handen het vinden om lichamen aan te raken, maar ook hoe fijn het is om aangeraakt te worden.
Ik voel een enorme aantrekkingskracht – maar er is ook veel verzet in mij. Weet ik wel zeker dat ik dit allemaal wil? Realiseer jij je wel Sofie, zegt een innerlijke stem, dat er dan straks geen weg meer terug is? Mijn arme hoofd draait overuren.
Mijn Lijf
Ik start de opleiding en merk dat ik veel moeite heb om ontspanning toe te laten in mijn lijf.
Ik weet natuurlijk dat ik een traumatische jeugd heb gehad. Maar ik dacht: dit heb ik toch allemaal verwerkt? Ik heb er al zo vaak over gepraat en gehuild. Het is toch helemaal geen issue meer.
Ik ben dan ook verbaasd dat mijn lichaam mij iedere keer terugbrengt naar vroeger. Ik leer van mijn lichaam. Mijn armen laten mij zien dat ze altijd in een vechthouding staan, klaar om de eerste klap te geven. Mijn rug beschermt mij tegen alle pijn, mijn benen staan klaar om weg te rennen als het niet bevalt. En mijn hoofd is alert, continu, ogen open, want het gevaar kan van alle kanten komen.
Ik ga de relatie aan met mijn lichaam, mijn spieren beginnen heel langzaam te ont-krampen, de pijn is soms ondragelijk. Het lijkt alsof alle vezels van mijn lijf gevoeld moeten worden. Ik maak zelfs kennis met de binnenkant van mijn botten. Mijn lichaam verzacht heel langzaam en in dit proces verzacht ik ook.
In het tweede jaar leer ik mijn stem kennen. Ik heb mijzelf als kind aangeleerd om zo weinig mogelijk geluid te maken. Zo viel ik bij een agressieve vader het minste op en had ik de minste kans om geraakt te worden. Ik slikte alles in.
Dit doe ik in de opleiding ook, even tanden op elkaar en doorgaan. Maar in mijn nieuwe familie word ik uitgenodigd om te ademen, mij te laten horen. Na een jaar aarzelen durf ik de stap te zetten. Wat een bevrijding. De weg naar buiten maakt vrij, steeds makkelijker durf ik te vertellen wat er van binnen leeft.
Healing
Door het proces van verzachten is er ruimte ontstaan in mijn lichaam voor iets nieuws. Een van die nieuwe dingen is mijn spirituele gevoeligheid. Tijdens een meditatie komt mijn overleden oma naast mij zitten en ze begint tegen mij te praten. Nu stond ik altijd al wel open voor spirituele zaken maar dit heb ik nog niet meegemaakt. Ik groet haar en langzaam word ik wat meer vertrouwd met de spirituele wereld. Ik voel me gesteund en rijk omdat ik meer en meer van de aardse wereld en van de spirituele wereld leer. Ik merk dat ik altijd gevoelig ben geweest voor energie van anderen maar dit nooit zo heb kunnen plaatsen. In mijn lijf was daar eerst helemaal geen ruimte voor.
Ik besluit om naast mijn opleiding Rebalancing de opleiding Chakra en Aura Healing te volgen.
Ik merk dat deze combinatie boeiend maar ook conflictueus is. Bij healing leer ik iemands aura of chakra’s te helen zodat hij zich in een betere omgeving kan ontwikkelen. Ik fix iemand als het ware zonder dat hij daar iets voor hoeft te doen.
Bij Rebalancing werkt dat anders, daar ga je juist met iemand op onderzoek. Ik fix dan niet maar faciliteer.
Lang krijg ik de twee producten niet gecombineerd ik heb steeds het idee dat ik moet kiezen. Totdat iemand tegen mij zegt: “Als ik naar een Chinees Indisch restaurant ga dan kies ik van de menukaart waar ik zin in heb. En eerlijk gezegd maakt het mij niet uit of dat Chinees of Indisch is, als het maar lekker is.” Ja zo simpel kan het zijn; soms zoek je een oplossing ver weg terwijl die zo dichtbij ligt. “Heb vertrouwen in je eigen kunnen en in dat van je cliënten,” vervolgt hij.In mijn praktijk geef ik nu dus Healing en Rebalancing. Cliënten komen en kiezen zelf het menu. Gaandeweg kan dat veranderen of kan er een combinatie ontstaan. Ik vind het fijn om me op de cliënten af te stemmen, wat zij nodig hebben.
Wat ik hen meegeef is het contact met je eigen lichaam en de keuze die je hebt om ernaar te luisteren. Eigenliefde en respect is een groot goed voor mij. Niemand hoeft zichzelf af te wijzen, maar mensen zien vaak hun eigen schoonheid niet. Ik geloof heel sterk dat ontwikkeling zich aandient vanuit zelfliefde. Je ziel helpt jou, je ziel wil graag dat jij je pad loopt.
Trouwen
Ontwikkeling is een werkwoord, dat merk ik iedere keer weer. Soms denk ik: nu heb ik alles toch wel meegemaakt en gezien. Moet ik nog meer leren? Maar aan het eind van de weg is ook iedere keer weer een nieuw begin. En een uitnodiging – ik mag nog steeds heel veel leren.
Momenteel zit ik in een proces om volledig JA te zeggen tegen mezelf. Hoe doe ik dat? Accepteer ik mezelf helemaal zoals ik ben? Waar houd ik terug en waar verstop ik me nog? Kan ik de liefde voor mezelf ook voelen op de plekken waar het nog niet schoon is?
Elke keer dat ik deze vraag aan mezelf stel, is het meer waar. Mijn verlangen is dat ik mijn plek volledig inneem en niet aan de zijlijn blijf staan. Dit proces ga ik binnenkort vieren met een ceremonie, een soort huwelijk met mezelf. Daar heb ik nu al zin in.